خاطره‌ی اولین سفرم به گرگان

توی چند روز گذشته برای ثبت نام دانشگاه به گرگان رفتم. کار ثبت نام تمام شد. اما حسابی خسته شدم. دو روز مدام توی ماشین بودم. هوای گرگان هم که هزار ماشالله شرجی شرجی... شهر خیلی خوبیه تو نگاه اول از آمل و بابل و یکم هم از ساری قشنگ‌تر بود. از مردمانش هم خوشم اومد. لهجه‌ی ناز و مرام خوبی داشتند. دیروز خواستم برگردم سنندج ساعت 2 سوار ماشین شدم. ساعت 6 رسیدیم به جنگل آمل و محور آمل - تهران، ترافیک خیلی سنگینی بود. تقریبا یک ساعت توی ترافیک بودیم. شب ساعت 9:5 پایین‌تر از رود‌هن شام خوردیم و ساعت 10:30 و 11 تهران بودیم. ساعت 4:30 صبح توی رزن پمپ‌هوای اتوبوس خراب شد و تا ساعت 7 صیح مشغول تعمیر بودند. خلاصه اینکه به جای ساعت 8 صبح ساعت 12 ظهر رسیدم سنندج. وقتی خواستیم پیاده شیم راننده اتوبوس گفت آقایان و خانم‌ها از همه معذرت می‌خوایم که توی این سفر خیلی اذیت شدید. من هم گفتم اتفاقا خاطره شد و به راننده قول دادم که بلیط را به یاد اون سفر نگه‌داری کنم!

واقعا هم خوب بود. البته خیلی خسته کننده و آزاردهنده بود اما خیلی هم خندیدم و خوش گذشت! وقتی میشه به یک اتفاق یا یک بزنگاه و وهله‌ از زندگی دید و نگاه خوب داشت، چرا با دید بد خوبی‌ها را هم ندید؟ واقعا خوب بود!

توی همین چند ساعتی که برگشتم هنوز خستگی بر وجودم سنگینی می‌کنه. چه خوابی بکنم امشب!!!

حالا قرار شده از اول مهر برم و به یاری خدا دوره‌ی کارشناسی ارشدم را توی شهر گرگان سپری کنم!

ان‌شاءالله

تست فن بیان من و سامان

سلام. وقت بخیر...
تا امروز احساس می‌کردم که فن بیان قویی دارم. و شاید هم داشته باشم. من وقتی قصد دارم مقاله٬ انشا و یا خلاصه‌نویسی یک داستان را شروع کنم همیشه مقدمه‌ای مناسب و متنی شیوا در ذهنم وجود دارد. حالا تکنیک ارتباط برقرار کردن بین این دو که بسیار هم مهم است به کنار! در آخر هم خوب می‌توانم جمع بندی کنم و در کل فن نگارش بسیار قوی دارم! اما امروز خواستم فن بیانم را جلوی دوربین به نمایش بگذارم. سخت بود! تحت تاثیر جو بودن یا هول شدن و یا هر جیز دیگر را کاری ندارم، سخت بود. اما این به این معنی نیست که من نمی‌توانم جلوی دوربین هم قوی حرف بزنم. نه! حرف‌هایم را زدم، سامان را نمی‌دانم اما به نظر خودم برای اولین بار خوب نبود اما بد هم نبود. به هر حال کمی تمرین لازم دارم که در صحبت کردن با دوربین، مثل نوشتنم بی مکث و صریح باشم!

این مطلب را امشب در وبلاگ قرار می‌دهم که سندی باشد بر شرح حال امروز. و چقدر لذت بخش خواهد بود روزی که به این مطلب نگاه کنم و به امروز خودم لبخند بزنم! نه؟! تازه جدا از این می‌تواند نشانه‌ای باشد ثبت شده که فردا روز از خود بی‌خبر نشوم و همیشه به یاد داشته باشم که روزی(1392/05/06) چه بوده‌ام!

من می‌خواهم مجری خوبی باشم، پس خواهم شد!

این را به خودم قول می‌دهم.

ایده‌های من در آپارات و لنزور!

دو سرویس آپارات و لنزور در نبود سرویس‌های مشابه خارجی کاربرد بی‌شماری پیدا‌ کرده و امروزه بسیار محبوب هستند. من هم تصمیم گرفتم که طرح‌های فتوشاپ و عکس‌های خودم را در پروفایلم در لنزور آپلود کنم. این کار خاصیت‌ها و مضرات خاص خود را دارد اما من خاصیت‌ها را بر ضرر‌ها ارجح دانستم! همچنین در سرویس آپارات فعالیت های ویدیویی را آغاز خواهم کرد. و این فعالیت‌ها نیز در پروفایل آپارات ثبت خواهد شد. البته چون تازگی به فکر شروع فعالیت ویدیویی افتاده‌ام پروفایل آپارات من در حال حاظر بی‌ زرق و برق است. البته فعلا!

  تصاویر افشین زارعی در لنزور | http://www.lenzor.com/chubkhat

  ویدیوهای افشین زارعی در آپارات | http://www.aparat.com/chubkhat

داروگ | نیما

خشک آمد کشتگاه من
در جوار کشت همسایه.
گر چه می گویند: « می گریند روی ساحل نزدیک
سوگواران در میان سوگواران.»
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟

بر بساطی که بساطی نیست
در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده های نی به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می ترکد
ـــ چون دل یاران که در هجران یاران ـــ
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟

امشب قصد دارم تفسیرکی بر این شعر بنویسم. این که از تفسیرک٬ به جای تعبیر و تفسیر استفاده کردم٬ به این دلیل است که این شعر آنقدر حرف زیاد دارد برای گفتن که نمی‌توان مطلقاً آن را به یک تعبیر محکوم کرد.
به هر حال می‌نویسم...