یک بار دگر خانه‌ات آباد بگو سیب...

ماه عسل در این روز کریم و با شرافت، روز میلاد نورچشم پیامبر(ص) حضرت امام حسن مجتبی، جلوه‌ی ویژه‌ای داشت. امروز در ماه عسل از ازدواج و سنت حسنه‌ی پیامبر(ص) و.. حرف زده شد. پدری که در تصویر عکس او پیداست دو سال قبل، بعد از فوت همسرش، فرزندانش اون را به خانه‌ی سالمندان بردن و او در جواب سوال احسان که پرسید: به بچه‌هات معترض نشدی که چرا من را می‌برید خانه سالمندان؟ گفت: نه، چکار می‌تونم بکنم؟ چاره‌ای نبود...
او همسرش را دوست داشت. و بعد از مرگ او تنها بود و با کاری که فرزندانش کردند تنهاتر شد. البته ما قاضی نیستیم و کاری به کار بچه‌هایش نداریم... .
اما چیزی که او و مادری را که 5 سال مهمان خانه سالمندان بود را به استدیو ماه عسل کشاند نه تنها چیز عجیبی نبود بلکه مسئله‌ای بود که کاملا عرف است و رایج. دلبستگی، آره پدر سالخورده‌ی ماه‌عسل امروز دلش گیر کرده بود به نگاهی و دلی و خورده‌ای محبت... او می‌خندید چون به جای بوسه‌های فرزندانش احسان او را بوسید و به‌جای مصاحبت با نوه‌هایش او امروز یک همدم دارد. البته این بماند که هر گلی بوی خود را دارد و ... اما چیزی که او را به خنده واداشت بله‌ای بود که از عروس خانم گرفت. احسان از عروس قصه درباره‌ی آرزو‌هایش پرسید و او جوابش این بود که: آرزوم اینه که از اینجا(خانه سالمندان) برم!
الهی من قربون اون همه مهر و وفاتون برم که از دار دنیا دلتون به یه همدم خوشه. نه مثل ما که بعضیامون، البته بعضیامون به شکلی هول‌ هولکی می‌خوریم و می‌دویم و جمع می‌کنیم که انگار می‌خوایم مثل مصری‌های باستان همه‌ را بذاریم توی تابوتمون... الهی من قربون اون دل مهربونتون برم که از خدا فقط یه چیز خواستید و اون هم خود خدا بود.
ای کاش همه‌ی ما قدر این خنده‌ها را بدونیم. این‌ها نعمت الهی هستند. مواظب این نعمت‌ها باشید. اگر هنوز پدر و مادر یا پدربزرگ و مادربزرگ توی خونه‌هاتون هستند پس خوش‌بحالتون. اما بالاغیرتا قدرشون را بدونید. یه روز از خواب بیدار میشید و می‌بینید نیستند... روزگار گلها را زود می‌چینه! خود من یه دنیا دلم برای دیدن خنده‌های پدربزگ‌هام و مادربزگم تنگ شده. به خدا خیلی دلم تنگ شده اما روزگاره دیگه٬ به قول این پدرمون: چه میشه کرد، دیگه چاره‌ای نیست!

راستی واسه روح رفتگانمون یه فاتحه و برای سلامتی بزر‌گ‌های خونه‌هامون یه صلوات محمدی بفرستید.

روز خوش!